ـ حجت‌الاسلام علی نصیری با ارائه توضیحاتی پیرامون فقراتی از مناجات شعبانیه به نکات ناب، نغز و لبریز از معنا توصیف کرد.
به گزارش ایکنا؛ کانال تلگرامی حجت‌الاسلام و المسلمین علی نصیری، استاد درس خارج فقه و اصول حوزه علمیه و مدیر موسسه معارف وحی و خرد، امروز ۳۰ فروردین مطلبی را پیرامون مضمون بخش‌هایی از مناجات شعبانیه منتشر کرده است که در ادامه می‌خوانید؛
مناجات شعبانیه که به ماه شعبان گره خورده، از جمله دعاهای بس ناب، نغز، لبالب و لبریز از معنا و مغز است. از نظر تصویری که از حقیقت نفس و حال و هوای درون و سویدای جان که گاه از چشم خود ما پنهان است، به دست می‌دهد، دعایی است بی‌نظیر.
در عظمت آن همین بس که از زبان بنده واله و عاشقی بی بدیل همچون حضرت امیر(ع) صادر شده و همه اهل بیت(ع) به ترنم آن در ماه شعبان اهتمام داشتند.
اعتنا و اهتمام ویژه عارفان و سالکان الهی نسبت به این دعا شهره آفاق است. بسیار مغتنم است خواندن آن با توجه لازم به معانی و مضامین آن در هر روز از این ماه عظیم.
فقرات آغازین این دعا چنین است:
«اللهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ اسْمَعْ دُعَائِی إِذَا دَعَوْتُکَ وَ اسْمَعْ نِدَائِی إِذَا نَادَیْتُکَ وَ أَقْبِلْ عَلَیَّ إِذَا نَاجَیْتُکَ فَقَدْ هَرَبْتُ إِلَیْکَ وَ وَقَفْتُ بَیْنَ یَدَیْکَ مُسْتَکِینا لَکَ مُتَضَرِّعا إِلَیْکَ رَاجِیا لِمَا لَدَیْکَ ثَوَابِی وَ تَعْلَمُ مَا فِی نَفْسِی وَ تَخْبُرُ حَاجَتِی وَ تَعْرِفُ ضَمِیرِی وَ لا یَخْفَى عَلَیْکَ أَمْرُ مُنْقَلَبِی وَ مَثْوَایَ وَ مَا أُرِیدُ أَنْ أُبْدِئَ بِهِ مِنْ مَنْطِقِی وَ أَتَفَوَّهَ بِهِ مِنْ طَلِبَتِی وَ أَرْجُوهُ لِعَاقِبَتِی وَ قَدْ جَرَتْ مَقَادِیرُکَ عَلَیَّ یَا سَیِّدِی فِیمَا یَکُونُ مِنِّی إِلَى آخِرِ عُمْرِی مِنْ سَرِیرَتِی وَ عَلانِیَتِی وَ بِیَدِکَ لا بِیَدِ غَیْرِکَ زِیَادَتِی وَ نَقْصِی وَ نَفْعِی وَ ضَرِّی إِلَهِی إِنْ حَرَمْتَنِی فَمَنْ ذَا الَّذِی یَرْزُقُنِی وَ إِنْ خَذَلْتَنِی فَمَنْ ذَا الَّذِی یَنْصُرُنِی».
دعا با صلوات بر اهل بیت(ع) شروع می‌شود که خود جزو آداب دعا است. نخستین خواسته در آن این است که خدا صدای ما را بشنود و به ما اعتنا کند. زیرا چه بسیار از بندگان‌اند که خیال می‌کنند مورد توجه و عنایت حق‌اند، در حالی که واقعا چنین نیست. و چه بسیار کسانی که گمان می‌کنند آنان از بندگی کنار کشیده‌اند، در حالی که نمی‌دانند خداوند آنان را از فیض بندگی محروم کرده و سعادت راز و نیاز با خود را از آنان بازستانده است.
فقره «فقد هربت الیک» پاسخی است به دعوت خداوند که فرمود: ففروا الی الله. باری باید به سوی خداوند گریخت. نظیر گریز از سر عجز و ناتوانی بره ای که از هر طرف مورد هجوم گرگان قرار گرفته است و فقره «بیدک لا بید غیرک زیادتی و نقصی و … » ترسیم کننده توحید ناب است که رسیدن به سایه سار آن کار هر کس و هر مدعی نیست، بلکه اس و اساس دعوت پیامبران است.
