پیوند: http://www.erfan.ir/54419.html

در روايت آمده:

جوانى از انصار خوف و خشيت خدا بر او غالب شد، به گونه‏ اى كه اين ترس‏ وى را در خانه محبوس كرد. رسول خدا صلى الله عليه و آله نزد او آمد و بر او وارد شد در حالى كه او مى‏ گريست. پيامبر او را در آغوش گرفت و او در آغوش پيامبر جان به جان آفرين تسليم كرد.

از حالات يكى از خائفان نقل شده:

چهل سال سر به جانب آسمان برنداشت، تا روزى روى به آن جانب كرد، چنان منقلب شد كه از پاى افتاد و جراحتى بر شكمش رسيد، شب‏ها دست به بدن خود مى ‏كشيد از ترس اين‏كه مبادا مسخ شده باشد و اگر مردم به بلايى دچار مى ‏شدند و بادى يا رعد و برقى به آنان مى‏رسيد؛ مى‏ گفت: اين به خاطر من است، اگر مى‏ مُردم، اين مردم از اين همه مصيبت خلاص مى‏ شدند.

در احوالات اويس آمده:

در مجلس وعظ حاضر مى‏ شد و از سخنان گوينده مى‏ گريست، چون نام آتش مى‏شنيد فريادى مى‏ زد و برمى‏ خاست و شروع به دويدن مى‏ كرد و مردم از پى او روان مى‏ شدند و فرياد مى‏ زدند: ديوانه، ديوانه.

روايت مهمى از رسول خدا صلى الله عليه و آله به اين مضمون رسيده:

آن گاه كه خداوند عزيز، خلق اولين و آخرين را در وعده‏گاه روز معلوم جمع كند، ناگهان صدايى برخيزد كه دورترين مردم، هم‏چون نزديك‏ترين آنان بشنود و آن صدا اين است:

اى مردم! من زمانى كه شما را آفريدم ساكت بودم، پس امروز شما ساكت شويد و به من گوش فرا دهيد؛ اين است و جز اين نيست كه، اينك اعمال شماست كه به شما باز مى‏ گردد؛ ايها الناس! من نسبى قرار دادم و شما هم براى خود نسبى قرار داديد، پس نسب مرا پست داشتيد و نسبت خود را بالا برديد؛ من گفتم:

گرامى‏ ترين شما نزد خدا پرهيزكارترين شما است و شما از پذيرفتن اين حقيقت‏ سرباز زديد و گفتيد: فلان، پسر فلان و فلانى از فلانى ثروتمندتر است!

پس امروز من هم نسب شما را پست گردانم و نسب خود را بالا برم، كجايند پروا پيشگان؟ پس براى آن‏ها پرچمى برافراشته شود و آنان به دنبال آن به سوى منازل خود براه افتند و بدون حساب داخل بهشت شوند .

آرى، پروا پيشگان كه متقيان هستند، خوف و رجا و دورى از حرام و اجراى واجبات از لوازم تقواى آنان است و حق است كه بى‏ حساب وارد بهشت شوند، بهشت جزاى عشق آنان به حضرت حق و خوف ايشان از مقام خداست و براى عاشق جايى جز بهشت و حالى جز حال رضايت حضرت يار نيست.

پیوند: http://www.erfan.ir/54331.html

هارون به مكه رفته بود. يك شيطان. شيطان مكار و حيله گر با ابزارهاى مختلف. گفت: نمايندگان شهر مكه را بگوييد بيايند و با من ملاقات كنند. تعدادى از ريش ‏سفيدهاى مكّه پيش هارون آمدند.

گفت: شهر شما چه مى‏ خواهد؟ گفتند: يك قاضى خوب مى‏ خواهيم كه ما دعواها و اختلاف‏هايمان را پيش او ببريم. گفت: خودتان كسى را كه مى‏ شناسيد معرفى كنيد تا من حكم بدهم؟

گفتند: دو نفر را مى‏ شناسيم. عالم، عامل، متعهد، گفت: بگوييد هردو بيايند.

هارون به نخست وزير خود گفت: بيا من و تو يك جنگ زرگرى درست كنيم، تك‏ تك اين دو نفر را بخواهيم و دعواى خود را در مقابل آنها حق جلوه دهيم، ببينيم كه كدام يك بهتر قضاوت مى‏ كنند.

كسى كه مسن‏ تر بود و پيرمرد بود خواستند تا به داخل بيايد. هارون گفت: من با نخست‏ وزيرم دعوايى داريم. برايت تعريف مى‏ كنيم. بين ما دو نفر حكم كن.

پيرمرد گفت: بگوييد. او به نفع هارون حكم داد.

هارون گفت: بفرماييد بيرون.

شخص جوان‏تر را صدا زدند. و گفت: ما دو نفر با هم دعوا داريم. بين ما دونفر حكم كن. شخص جوان گفت: من حكم نمى ‏كنم. هارون گفت: چرا؟ جوان گفت: چون شما لباس اعليحضرتى به تن كرده ‏ايد. و نخست وزير نه. من نمى‏ توانم با لباس اعليحضرتى بين شما قضاوت كنم. شما يك لباس عادى بپوشيد و نخست وزير هم يك لباس عادى بپوشد، هردو لباس معمولى بپوشيد و كنار همديگر بنشينيد.

قبول كردند. جوان گفت: حال موضوع دعوا را مطرح كنيد و آنها مطرح كردند. به هارون گفت: تو آدم ظالم و ستمگرى هستى و به اين بنده خدا ظلم كرده ‏اى. حق با اين است.

هارون گفت: برو بيرون.

به نخست وزيرش گفت: اين شخص را برداريد وبه بغداد ببريد و رئيس قوه قضائيه كنيد. او خيلى آدم فهميده و زرنگ و مؤمنى است. گفت: شما بارت را ببند و فردا با ما به بغداد بيا برويم. گفت: چرا بغداد؟ گفتند: شما به درد رياست قوه قضائيه مملكت مى ‏خورى. گفت: نمى ‏آيم؛ حاكمان مملكت، حاكمانى ظالم و ستمگر و بى ‏دين‏اند. مى‏خواهند از قدرت قوه قضائيه به نفع خود استفاده كنند. قوه قضائيه با بودن هارون، استقلال نمى‏تواند داشته باشد و مظلوم كش و ظالم پرور. مى‏ شود مى‏ دانم اگر اين قدرت را به دست بگيرم، نه تنها نمى‏ توانم ظالم را اره كنم، بلكه بعد از مدتى شاخه درخت ظلم مى‏ شوم. به همين دليل گفتم: نه.

شيطان زورى ندارد كه بتواند دست و پايت را ببندد و تو را به رياست قوه قضائيه بنشاند. مى‏توانى بگويى: نمى‏ خواهم.

شخص گفت: نمى‏ خواهم. هارون گفت: بايد بخواهى. مى‏گويم تو را به بغداد بياورند. گفت: بگو بياورند.

وقتى كه جابه جا شدند، يك حكم نوشت كه اين آقا از فردا رئيس قوه قضائيه كشور است. مهر خودش را به اين جوان زد و جوان هم گرفت و تا كرد و در جيب گذاشت و گفت: من فردا بايد سر كار بيايم و بيرون آمد.

هارون به يك مأمور مخفى گفت كه او را تعقيب كن و ببين كه به كجا مى‏ رود. و مأمور اين جوان را تعقيب كرد.

جوان به كنار رود دجله در بغداد رفت. و كاغذ را درآورد و ريز ريز كرد و در رود دجله ريخت و به ماهى‏ها مى‏ گفت: اين كاغذ خط هارون است. نجس است، اگر خورديد و در قيامت به عذاب الهى دچار شديد گردن خودتان است. بگذاريد آب اين كاغذهاى نجس را ببرد.

و فردا هم سر كار نرفت. يك هفته سركار نيامد. هارون گفت: او را بياوريد. ديدند كه نيمه شب از دنيا رفته است. مى‏ توانيد به شيطان، نه بگوييد. بگوييد: نمى‏آيم و نمى‏خواهم.

شيطان به امام حسين عليه السلام گفت: كه با من بيعت كن تا تو را نكشم. امام حسين عليه السلام‏گفتند: نه. به خدا قسم، نه. شيطان‏ها به خيلى‏ها گفتند: بياييد، گفتند: نمى‏ آييم. و هيچ كارى نتوانستند بكنند. نهايت درگيرى با شيطان اين است كه شيطان انسان را به زندان بياندازد و سر انسان را ببرد. مگر شيطان در زندانى كردن يوسف پيروز شد؟ مگر وقتى امام حسين عليه السلام به شيطان آن زمان نه، گفت و شهيد شد، شكست خورد؟ گفت: نهايت اين است كه شيطان يا مرا زندان كند و يا بكشد و خيلى وقت‏ها هم نه به زندان مى‏ كشد و نه به كشتن.

فرض كنيد شما را دعوت به ديدن فيلم مبتذل مى‏ كنند، شما قبول نكنيد، شيطان چه تسلطى به شما دارد؟ چه زورى به شما دارد؟ چه كسى مى‏ گويد: من محكوم شيطانم. چه كسى مى‏ تواند در قيامت بگويد: خدايا هر گناهى كه ما كرديم، گردن شيطان است.

در قرآن آمده است كه شيطان هيچ گونه گناهى را از انسان به گردن نمى‏ گيرد و خدا هم قبول مى‏ كند كه شيطان گردن نگرفته‏است. مى‏گويد: به من چه ارتباطى دارد؟ مگر خودت در سه آيه قرآن نگفتى كه من سلطه و قدرت و حاكميت ندارم. كار من فقط وسوسه بود. مى‏ خواست به وسوسه من گوش نكند. كار من يك دعوت بود، انسان مى ‏توانست نپذيرد.

در آثار اسلامى آمده كه:

مردى مؤدب به آداب، در بازار بغداد بر سقط فروشى وارد شد و از او طلب كافور كرد.

سقط فروش پاسخ داد: كافور ندارم. آن مرد الهى گفت: دارى ولى فراموش كرده ‏اى، در فلان بسته و در كنار فلان قفسه است.

مرد سقط فروش برابر با گفتار آن چهره پاك به سراغ كافور رفت و آن را به همان صورتى كه آن رجل نورانى فرموده بود يافت.

از اين معنى تعجب كرد پرسيد: شما از كجا دانستيد در مغازه من كافور هست، در صورتى كه من مدت‏هاست به خيال اين‏كه اين جنس را ندارم، مشتريان خود را جواب مى‏ كنم!

آن مرد الهى فرمود: يكى از دوستان وجود مبارك حضرت ولى عصر عليه السلام از دنيا رفته و حضرت اراده دارند خود متكفل غسل و دفن باشند، مرا به حضور خواستند و فرمودند كه در تمام بازار بغداد به يك نفر اطمينان هست و او كافور دارد، ولى داشتن كافور را فراموش كرده، شما براى خريد كافور به نزد او برو و آدرس كافور فراموش شده را در اختيار او بگذار، من هم به نشانه ى ولى امر به مغازه تو آمدم!!

سقط فروش بناى گريه و زارى گذاشت و از آن مرد الهى به التماس درخواست كرد كه مرا براى ديدار مولايم، گرچه يك لحظه باشد با خود ببر!!

آن مرد الهى درخواست او را پذيرفت و وى را همراه خود برد، به بيابانى رسيدند كه خيمه يوسف عدالت در آنجا برپا بود. قبل از رسيدن به خيمه، هوا ابرى شد و نم‏نم باران شروع به فرو ريختن كرد، ناگهان سقط فروش به ياد اين معنى‏ افتاد كه مقدارى صابون ساخته و براى خشك شدن بر بام خانه ريخته اگر اين باران ببارد، وضع صابون چه خواهد شد؟ در اين حال بود كه ناگهان صداى حضرت حجت حق برخاست كه صابونى را برگردانيد كه با اين حال، لايق ديدار ما نيست!!

اينجا كه پيشگاه عبدى از عباد صالح خدا بود، زائر را به خاطر داشتن دو حال نپذيرفتند، آه و حسرت اگر انسان براى نماز در محضر حق حاضر شود و رو به قبله‏ آرد ولى دلش از قبله حقيقى غافل و به هزار جا غير از پيشگاه حضرت محبوب مايل باشد.

آرى، چون به طرف قبله ايستادى، توجه داشته باش كه در درياى بى‏نهايت در بى‏نهايت كرم، لطف، عنايت، محبت، وفا و غفران غرق هستى و معنا ندارد با رسيدن به غناى محض و رحمت صرف، باز قلبت رو به دنيا و اهل دنيا داشته باشد!

در حكايات الصالحين آمده:

مردى بود بنام عيسى بن زادان، مجلس وعظ و نصيحت و موعظه و ارشاد داشت، و پيره زنى بود بنام مسكينة الطفاوّيه كه پيوسته ملازم مجلس او بود، و شركت در آن را رها نمى‏ كرد، يك دو نوبت از حضور پيره‏زن خبرى نشد، واعظ گفت: آن پيره زن كجاست؟ گفتند: بيمار است، چون از كرسى وعظ به زير آمد گفت: به عيادتش برويم، با جماعتى به عيادت او حاضر شد، چون ببالينش نشست او را در حال جان كندن ديد، به حالش گريست در حالى كه پيره زن لب مى‏ جنبانيد و چيزى مى‏ گفت، گوش به نزديك لبش برد، شنيد مى‏ گويد: كار كردم عمر به سر آمد، رنج بردم به ميوه نشست، دوست جستم خبر آمد واعظ گفت پيره زن آگاه است و مى‏ داند كه كجا مى‏ رود آنگاه نفسى چند برآورد و جان بداد، عيسى بن زادان به كارش قيام كرد و او را دفن نمود.

چون شب درآمد و بخفت او را در عالم رؤيا ديد كه تاج كرامت بر سر نهاده و حلّه‏ هاى بهشت پوشيده تبختر كنان به او گفت: اى مسكينه اين توئى؟ گفت: آرى ولى دقت كن تا مرا از اين پس مسكينه نخوانى كه:

«ذهبت المسكنة و جاءت الممكلة:»

درويشى و مسكنت به پايان رسيد و از خيمه حياتم رخت بر بست و پادشاهى و سرافرازى آمد.

قطب راوندى و ديگران از حماد بن حبيب كوفى روايت كرده ‏اند كه گفت:

سالى آهنگ حج كردم، همين كه از منزل «زباله» حركت كرديم بادى سياه و تاريك وزيدن گرفت به طورى كه اهل قافله را از هم متفرق كرد، من در آن بيابان متحير و سرگردان ماندم، بالاخره خود را به يك وادى بى ‏آب و گياه رساندم تا تاريكى شب مرا گرفت، خود را به پناه درختى بيابانى گرفتم؛ در آن تاريكى شب جوانى را با جامه سپيد و بوى مشك ديدم، گفتم: او از اولياى خداست و ترسيدم مرا ببيند و به خاطر من جايش را عوض كند، تا مى ‏توانستم خويش را پنهان نگاه داشتم، ناگهان آن جوان مهياى نماز شد، چون ايستاد به پيشگاه مقدس حضرت دوست عرضه داشت:

يا مَنْ أحارَ كُلَّ شَى‏ءٍ مَلَكُوتا وَقَهَرَ كُلَّ شَى‏ءٍ جَبَرُوتاً صَلِّ عَلى‏ مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ وَاوْلِجْ قَلْبى فَرَحَ الْاقبالِ عَلَيْكَ وَالْحِقْنى بِمَيَدانِ الْمُطيعينَ لَكَ‏ «2».

اى كسى كه همه چيز مبهوت ملكوت تو و مقهور جبروت توست. درود بفرست بر محمد و آل محمد خوشحالى عبادت و روى آوردن به خودت را در قلب من داخل كن و مرا به مطيعان درگاهت ملحق كن.

آن گاه آماده نماز شد، من هم برخاستم و به نزديك او رفتم، ديدم چشمه آبى‏ مى‏ جوشد به سرعت آماده طهارت و نماز شدم، چون پشت سرش ايستادم گويا محرابى براى من ممثل شد و مى ‏ديدم هرگاه به آيه‏ اى مى‏ گذشت كه در آن وعد يا وعيد بود، با ناله و آه آن را تكرار مى‏ كرد؛ چون تاريكى شب به نهايت رسيد، از جاى برخاست و گفت:

يا مَنْ قَصَدَهُ الضَّالُّونَ فَاصابُوهُ مُرْشِداً وَامَّهُ الْخائِفُونَ فَوَجَدُوهُ مَعْقِلًا وَلَجَا الَيْهِ الْعابِدُونَ فَوَجَدُوهُ مَوْئِلًا مَتى‏ راحَةُ مَنْ نَصَبَ لِغَيْرِكَ بَدَنُهُ وَمَتى‏ فَرَحَ مَنْ قَصَدَ سِواكَ بِهِمَّتِهِ الهى قَدْ تَقَشَّعَ الظُّلامُ وَلَمْ اقْضِ مِنْ خِدْمَتِكَ وَطَراً وَلا مِنْ حِياضِ مُناجاتِكَ صَدَراً صَلِّ عَلى‏ مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ وَافْعَلْ بى اوْلَى الْامْرَيْنِ بِكَ يا ارْحَمَ الرَّاحِمينَ.

اى كسى كه گمراهان او را براى هدايت قصد مى‏ كنند و ترسوهابه او اقتدا كرده و او را پناهگاه مى‏ يابند و عابدان به او پناه برده و او را ملجأانتخاب مى‏ كنند. كجا راحتى دارد كسى كه خود را براى ديگرى صرف كند و كجا خوشى دارد كسى كه غير تو را نيت كند. خداوندا! تاريكى همه جا را فرا گرفته و من نه در قبال تو خدمتى كردم و نه از چشمه مناجات تو بهره ‏اى بردم، درود بفرست بر محمد و آل محمد و انجام بده براى من سزاوارترين اين دو امر را، قسم به تو اى مهربان‏ترين مهربانان.

حماد بن حبيب مى‏ گويد: اين وقت ترسيدم كه مبادا شخص او از من ناپديد شود و اثر امرش بر من پوشيده ماند، پس دامنش را گرفتم و عرضه داشتم تو را به آن كسى كه در عبادت رنج و تعب و ملال و خستگى را از تو گرفته و لذت رهبت را در كامت نهاده بر من رحمت آر و مرا در گلستان مرحمت و عنايتت جاى ده كه من مردى ضال و گم گشته‏ ام و آرزو دارم كه هماهنگ تو شوم و گفتار تو را پيروى كنم،

فرمود: اگر تكيه‏ ات بر خدا از روى صدق و راستى باشد گم نخواهى شد، در هر صورت بر اثر من باش، پس به كنار آن درخت شد و دست مرا گرفت، چنين به نظرم آمد كه زمين زير قدمم در حركت است؛ همين كه صبح طلوع كرد به من فرمود:

بشارت باد بر تو كه اين مكان مكه معظمه است. پس من صداى ضجه و ناله حجاج را شنيدم، عرض كردم: تو را سوگند مى‏ دهم به آن كه نسبت به او اميدوارى و در قيامت به حضرت او چشم دارى كيستى؟ فرمود: اكنون كه مرا قسم دادى من على بن الحسين بن على بن ابيطالب هستم! !

تصور شما اين نباشد كه عشق به نماز و مناجات و اين حركت الهى و عارفانه مخصوص به انبيا و ائمه طاهرين عليهم السلام بوده، بلكه شاگردان اين مكتب از عاشقان اين راه و تربيت شدگان اين بزم، نيز در حد قدرت و وسع و توان فكرى و روحى خود سالك اين مسلك بوده و راه رو اين طريق و دلباخته اين وضعيت و سرباخته اين حالت گرديدند.