بدان که لفظ عرش از نظر شرع دارای چند معنا است که یکی از آن معانی مجموع عالم امکان است (امام صادق علیه السلام در بارۀ «الرحمن علی العرش استوی» فرمود: استوی علی کل شیِ فلیس شیءُ اقرب الیه من شیء. نیز فرمود: العرش فی وجه هو جملة الخلق) و از بعضی روایات معتبر استفاده می شود که قوام عرش الاهی به این دو نور است؛ به این معنا که به وجود نور حسن علیه السلام جانب راست عرش و به وجود نور حسین علیه السلام جانب چپ عرش حاصل شد؛ چنان چه از روایات به ملاحظۀ ابتدای خلقت و ختم خلقت همین معنا بر می آید. (انّ الحسن و الحسین شنفا العرش)

پروردگار عالمیان بعد از این که بنای حشر و نشر شد، امر می فرماید که عرش الاهی را به بهترین زینت ها مزین کنند و در محشر آن را حاضر کنند.

پس در طرف راست عرش، منبری از نور_که گویا از نور سبز باشد_ گذاشته می شود؛ و در طرف چپ عرش منبری از نور_ که گویا از نور سرخ باشد_ گذاشته می شود. پس از جانب پروردگار عالمیان، حسنین علیهماالسلام مامور می شوند که بر عرش رحمان بالا روند.

حضرت مجتبی علیه السلام بر منبری که در طرف راست عرش گذاشته شده می ایستد؛ حضرت امام حسین علیه السلام نیز بر منبری که در طرف چپ گذاشته شده می ایستد.

از روایت چنین استفاده می شود که آن دو نور در آن روز چنان درخشنده می شوند که بعد از ورود به محشر، هیچ کس ایشان را نمی شناسد که آیا نبی مرسل، یا ملک مقرب، و یا بندۀ دیگرند.