پیوند: http://www.erfan.ir/56229.html

امام صادق عليه السلام مى‏فرمايد:

عيسى بن مريم با يارانش بر شهرى گذشتند كه مردم آن كوچه‏ ها و خانه‏ ها مرده بودند.

فرمود: اينان به سخط الهى دچار شده‏ اند، اگر به مرگ طبيعى مرده بودند دفن مى ‏شدند.

ياران گفتند: علاقه‏ منديم داستان آنان را بدانيم. پروردگار به عيسى فرمود: با مردگان صحبت كن، عيسى فرياد زد: اى اهل قريه! يكى از كسانى كه مرده بود لبيك گفت. عيسى پرسيد داستان شما چيست؟ گفت: در خوشى زيستيم و به بدبختى دچار هاويه شديم.

عيسى پرسيد هاويه چيست؟ آن مرد گفت: درياهايى از آتش كه در آن كوه‏هايى از عذاب قرار دارد!

فرمود: چرا گرفتار آنجا شديد؟ گفت: به خاطر دو گناه، بندگى طاغوت و عشق به دنيا. فرمود: محبّت به دنيا تا كجا؟ گفت: همانند كودكى كه به مادر عشق ورزد. تا دنيا به ما رو مى ‏كرد خوشحال مى ‏شديم، تا از ما برمى‏ گشت محزون مى‏ گشتيم.

فرمود: پيروى شما از طاغوت چگونه بود؟ عرضه داشت: از تمام برنامه‏ ها و دستورهايش شنوايى داشتيم.

فرمود: تو چگونه به من جواب دادى؟ گفت: بقيه اهل شهر دهانشان به وسيله دهانه‏ بند و لجام آتشين بسته است و ملائكه غلاظ و شداد مواظب آنانند. من گرچه در بين آنان بودم ولى در عمل با آن‏ها نبودم؛ امّا وقتى عذاب آمد مرا هم گرفت و فعلًا با مويى معلّقم و مى ‏ترسم كه در آتش قرار بگيرم! عيسى فرمود: خوابيدن در مزبله‏ ها و خوردن نان جو، در صورتى كه دين انسان براى انسان سالم بماند، براى انسان آسان است. البته آيات و رواياتى كه كيفر گناهان را بيان مى‏ كند بيش از اين است، شما مى‏ توانيد مفصّل آن را در كتاب‏هاى «بحار الأنوار»، «عقاب الأعمال»، «الكافى»، «محجّة البيضاء» ببينيد.

آرى، وقتى انسان از طريق قرآن و روايات رسيده از منابع وحى، از كيفر و عذاب گناهان آگاه مى ‏شود، به خوف شديدى دچار شده و اين خوف بهترين عامل بازدارنده انسان از گناه و وسيله‏ اى براى تدارك خطاهاى گذشته است و اين همان خوفى است كه در قرآن و روايات به آن اشاره شده كه براى هر انسانى لازم و ضرورى است:

[وَ أَمَّا مَنْ خافَ مَقامَ رَبِّهِ وَ نَهَى النَّفْسَ عَنِ الْهَوى‏* فَإِنَّ الْجَنَّةَ هِيَ الْمَأْوى‏].

و اما كسى كه از مقام و منزلت پروردگارش ترسيده و نفس را از هوا و هوس بازداشته است؛* پس بى‏ترديد جايگاهش بهشت است‏ .