كسى كه در دنيا براى هواى نفس خود، حمّالى كند، كسى كه در دنيا باربر ابليس است، چه فيضى از پروردگار عالم نصيب او شود؟ كسانى كه باربر هواى نفس و ابليس هستند، مشرك هستند، به علت اينكه معبودى را در درون خود، در برابر خدا تراشيدند:
«أَ فَرَأَيْتَ مَنِ اتَّخَذَ إِلهَهُ هَواهُ»
معبود؛ يعنى آن موجودى كه بند اطاعت از خود را به گردن انسان مىاندازد.
البته به صورت اختيارى است. انسانى را كه پروردگار آفريده و او را كارگردانى مىكند، طبيعتاً بايد گوش به حرف حضرت حق باشد، اما حالا مىآيد رو از خدا بر مى گرداند و مطيع غير خدا مى شود. مطيع هواى نفس مى شود؛ يعنى خواسته هاى بیمارى كه در ميدان باطن خود دارد، آنها را اطاعت مى كند، او مشرك است؛ يعنى آمده است در برابر پروردگار معبود ديگرى قرار داده است.
سزاى اطاعت از شيطان
از شياطين اطاعت مى كند، در برابر خدا انتخاب بت كرده است، نه فيضى در اختيار هواى نفس است و نه فيضى در اختيار شياطين است. كار هواى نفس ايجاد ضربه به انسان است.
«فَأَمَّا مَنْ طَغى* وَ آثَرَ الْحَياةَ الدُّنْيا* فَإِنَّ الْجَحِيمَ هِيَ الْمَأْوى»
كار شياطين اين است كه قرآن سند داده است.
«أُولئِكَ يَدْعُونَ إِلَى النَّارِ»
شياطين، انسانها را به سوى دوزخ مىكنند؛ يعنى آن كسى كه دعوت شياطين را اطاعت مىكند، براى دوزخ خود را آماده مىكند كسى كه خواسته هاى بیمار باطن خود را اطاعت مى كند، براى خود، ضرر و زيان فراهم مى كند.
