محمدرضا زائری در یادداشتی به بیان ضرورت آموزش مهارت‌های زندگی کردن در کشور پرداخته است.
به گزارش خبرگزاری بین‌المللی قرآن (ایکنا) حجت‌الاسلام زائری در یادداشتی که در روزنامه خراسان منتشر کرده است به بررسی موضوع آموزش مهارت‌های زندگی پرداخته است: «چندی پیش یکی از دوستان فرهیخته و فاضل که پزشکی متخصص و مؤمن است می‌گفت که قصد دارم در ماه‌های آینده پسرم را داماد کنم و برای همین به دنبال کتابی می‌گردم که مرا برای عروس‌داری راهنما باشد و آماده کند!
این دغدغه ارزشمند و توجه عمیق ایشان به اهمیت روابط انسانی و مهارت‌های زندگی بسیار برایم قابل توجه و ستایش بود و مرا به شدت در فکر فرو برد. مهارت‌های زندگی و توانمندی‌هایی چون توانایی حل مسئله و مواجهه با بحران و مهارت گفت‌وگو و امثال اینها همه موضوعاتی هستند که در کشورهای پیشرفته و موفق از سال‌های کودکی و مراحل پیش از دبستان با وسواس و دقت آموزش داده می‌شوند و مورد توجه فراوان قرار می‌گیرند. اما باید اعتراف کنیم که ما در کمال تأسف چنان که سزاوار است به این موضوع حساس و مهم توجه نداریم و درک مناسبی از ضرورت آموزش مهارت‌های زندگی نداریم. زندگی هم مثل هر موضوع مهم دیگری آموزش می‌خواهد و تخصص داشتن در آن بیش از هر مهارت یا حرفه و هنری اهمیت دارد زیرا ضعف و ناتوانی در هر تخصص و مهارتی تنها به بخشی از موفقیت‌های مادی انسان آسیب می‌زند ولی ناتوانی و ضعف در زندگی فردی و اجتماعی یا اختلال در روابط انسانی می‌تواند موجب نابودی هویت و حیات دنیا و آخرت انسان شود. برای درک بهتر این موضوع حساس کافی است به دور و برمان نگاه کنیم و از وضعیت رانندگی و تعاملات اجتماعی تا نوع تماس تلفنی و حرف زدنمان با هم را ببینیم.
ما زندگی بلد نیستیم و این اشکال بزرگ در همه لحظه‌های روز و شبمان در خانه و محل کار و کوچه و خیابان خودش را نشان می‌دهد. از ریختن زباله در مکان‌های عمومی تا میزان دورریز مواد غذایی، از نوع مصرف انرژی تا نحوه مصاحبه یک مسئول و مدیر، از وضعیت طلاق و بحران خانواده تا میزان پرونده‌های متراکم در قوه قضاییه همه به خوبی شدت و میزان این مشکل را به چشم می‌آورد. بسیاری از معضلات بزرگ و بحران‌های سنگین اجتماعی ما از همین ناتوانی‌ها و نقص های ظاهرا کوچک و بی اهمیت در مهارت های زندگی به وجود آمده و نخستین دلیل آن هم این است که متاسفانه فکر می‌کنیم زندگی آسان است و نیازی به یادگرفتن و آموختن ندارد! یعنی قبول داریم که برای سوارشدن بر یک موتور یا ماشین به تعلیم و تمرین رانندگی نیاز هست اما نمی‌پذیریم که برای راندن ماشین خانواده و زندگی، یک گواهی نامه ساده لازم داریم!»